ΤΟ ΠΗΛΙΟ

Σύμφωνα με τον Κώστα Λιάπη τον λαογράφο της περιοχής, το Πήλιο είναι από τα κατ’ εξοχήν «αρχαία» βουνά της πατρίδας μας. Η θέση του στον ευρύτερο ελλαδικό χώρο, η ομορφιά, ο πλούτος των φυσικών πόρων και ο συνδυασμός του με τη θάλασσα (Αιγαίο & Παγασητικό κόλπο), το έκαναν γνωστό από τα πανάρχαια χρόνια. Κάποιοι από το πλήθος των επαινετικών χαρακτηρισμών που του έδωσαν είναι Εινοσίφυλλον ο Όμηρος για τα πυκνά του δάση, Ανεμοσφάραγο ο Πίνδαρος για τους ανέμους που φυσούν και αναταράσσουν τις δασωμένες πλαγιές του, Μέγα ο Σιμωνίδης για την επιβλητική του μεγαλοπρέπεια, Αιπύ & Υλήεν ο Ησίοδος για τους ψηλούς γκρεμούς και τα πυκνά του δάση και Πελεθρόνιον για τον πλούτο των φαρμακευτικών φυτών και βοτάνων και για τον ίδιο λόγο ο Ηρακλείδης Πολυφάρμακον.

Είναι σύμφωνα με τη μυθολογία η γη των Κενταύρων, πλασμάτων μυθικών με μισό κορμί ανθρώπινο και μισό αλόγου. Γνωστότερος όλων ο σοφός Χείρων, σπουδαίος γνώστης των ιαματικών βοτάνων και δάσκαλος της ιατρικής τέχνης, ακόμη και του Ασκληπιού.

Το βουνό κατοικήθηκε σε όλα τα προϊστορικά, ιστορικά και Βυζαντινά χρόνια και άκμασε στα χρόνια της Τουρκοκρατίας, από όπου προέρχονται και τα περισσότερα από τα σημερινά σωζόμενα μνημεία του. Η πνευματική και οικονομική ακμή του την περίοδο αυτή, ήταν αποτέλεσμα του προνομιακού καθεστώτος ημιελευθερίας που απολάμβανε και είχε σαν συνέπεια να συγκεντρώσει αρκετά ‘ανήσυχα’ και προοδευτικά πνεύματα από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα.

Ο κύριος ορεινός του όγκος καταλήγει σε 6 κορυφές από 1450 μ. με ψηλότερη τον Πουριανό Σταυρό στα 1624 μ.. Αρκετοί είναι οι χείμαρροι που το διατρέχουν, με τα νερά τους να τρέχουν όλο το χρόνο, ‘δροσίζοντας’ τη θάλασσα. Το άγριο δάσος κατεβαίνοντας δίνει τη θέση του σε δενδρώδεις καλλιέργειες και στις εύφορες κοιλάδες σε παντός είδους κηπευτικά.

Το κλίμα του Πηλίου είναι μεσογειακό και με μέτριες διακυμάνσεις από πλευράς θερμοκρασίας, όπου κατά κανόνα το Καλοκαίρι είναι δροσερό και ο Χειμώνας όχι ιδιαίτερα βαρύς. Εδώ η κάθε εποχή είναι διακριτή, με τα χρώματα και τις ευωδιές της, να συναγωνίζονται για το ποια είναι η καλύτερη. Σ’ αυτό τον προικισμένο βουνίσιο τόπο, δένονται αρμονικά το βουνό με τη θάλασσα, η αγριάδα με την ημεράδα του τοπίου, το πυκνό δάσος με το γυμνό βράχο, η δροσιά του βουνού με τη ζέστη της θάλασσας, η βροχή με το κύμα.

Βιβλιογραφία

• Κορδάτος Γιάννης «ιστορία της επαρχίας Βόλου & Αγιάς» εκδόσεις 20ος αιώνας
• Λιάπης Κώστας «στο Πήλιο της παράδοσης» εκδόσεις Πύλη
• Λιάπης Κώστας «ώρες του Πηλίου» εκδόσεις Πύλη
• Λιάπης Κώστας «το γλωσσικό ιδίωμα του Πηλίου» εκδόσεις Ώρες
• Σκουβαράς Βαγγέλης «Πηλιορείτικα Α’ & Β’» εκδόσεις Αστήρ
• Κίζης Γιάννης «Πηλιορείτικη οικοδομία» εκδόσεις ΕΤΒΑ